هیر می رانه غم شي چی دی ووینم
زړه راته ملحم شي چی دی ووینم
خیال می زنګوي هر شیبه دلار
وخت د شومدم شي چې دی ووینم
سرکی که غمونه د دنیا پراته
لاړ رانه ماتم شي چی دی ووینم
سحرده که جادو ده ستا په سترګو کی
ژوند زما کرم شي چې دی ووینم
بیا وچې سارا باندی د هیلو نن
څاڅکی د شبنم شي چې دی ووینم
پوه نه یم چې څه نه ته جوړ شوی یی
شپه می سبحدم شي چې دی ووینم
وګوره رڼا یاغي نیلی د خیال
جوړ شي بیرته سم شي چې دی ووینم
رڼآ مومند
چی په زړه یمه مړ شوی هغه زه یم
چي له ځانه شړی شوی هغه زه یم
چي لوګی می ارمانونه د زړګی دي
له خپل زویه چې بیل شوی هغه زه یم
زه غلام د آزادی په هر قدم کی
منصور وار پدار ختلې هغه زه یم
په نومو می بیولوي نن د ځان غړي
له خپل ځانه چې بیل شوی هغه زه یم
ځای زما د اسیا په غیږ کی پروت دی
خو له سترګو چې لویدلې هغه زه یم
خود به تشه لمن ګرځم په سیالانو
هر قدم کی چی لوټ شوی هغه زه یم
د میرویس او احمدشاه بچو په یاد نن
چي په کوکو ژړیدلی هغه زه یم
نن هردم د سوداګرو په سودا کی
وار په وار چي سودا شوی هغه زه یم
سور به ولی رنګ داوښکو زما نه وي
چې په وینو لمبیدلې هغه زه یم
ولې خړ به می اسمان د هیلو نه شي
چي په اور کی سوزیدلی هغه زه یم
رڼا ته خو ګیله منه له پردويئ
خدای چې خپلو دردولۍ هغه زه یم
رڼامومندي
د چنار ونۍ زړه می ستا په شان شو
پرته له باده او بارانه ځیني
هره شیبه راته رپيږي پاڼه پاڼه پروت وي
هرڅه چی وینی د ماشوم په شاني
په چیغو چیغو ستړی ستړی ګرځي
د چنار ونۍ؟
زړه مې ستا په شان شو
هرۍ سلګي سره بیلتونه یادوي
د چنار ونۍ؟
زما دزړه او ستا ترمنځه توپیر
لری واټڼ لری خو نه یی وینم
ستا دنګ قامت زړګي ته رنګ راولي
خو دزړه رنګ رنګ د خزان وهلۍ
او موسمونو او وختونو سره
بیرته خپل رنګ نه اخلي
رنګ دزړګی می الوتلی رانه
او، چیرته پاس
ته بختور یی چی موسم دی څرګند
دوبی سپرلي ستا موسمونه خپل دی
خو زما زړه لکه چنجنجه ونه
صرف د خزان سره تړلی ښکاري
ما کی خزان میلمه دعمر راغي
مړاوي زړګی می سپرلي نه پيژني
ماته خزان میلمه د عمر پاتی
او تاته کال کی بس یو ځلی راځي
لکه د سوو اسویلیو په شان
چی د بیلتون په محال خولی ته راشی
لکه غاټول یی چې سینه کی ساتی
د زړه په سر داسی داغو وخوړم
خدایه وړو وړو غمو وخوړم
زه د ناکام د مینی چیرته یوړم
لکه یو خولکی چی سیلاب سره ځی
داسی په سر د اوبو کښته پورته
زه خو مسیر د اندیښنو وخوړم
خدایه وړو وړو غمو وخوړم
لکه د خامو خټو کور دزړه مۍ
باران د اوښکو ورانوی شی راته
ماته چی څاڅکي دریابونه ګرځي
داسی بی رحمه بارانو وخوړم
خدایه وړو وړو غمو وخوړم
ډیره موده شوه چی دی نه وینمه
څومره به څارمه زه لاری دتا
څوبه په زړه د صبر کاڼی ږدمه
ای دروغجنه ستا وعدو وخوړم
خدایه وړو وړو ګیلو وخوړم
ما د ارمان زړی کرلی زړه کی
ما په لمن کی سره ګلان راوړي
ژونده په خلا شه له نصیب سره می
په هره خواکی ستا ګیلو وخوړم
خدایه وړو وړو ګیلو وخوړم
وړانګی زما د سباوون د هیلو
چیرته وړی وړی سلګی وهینه
لک پتنګ په شان د شمعی خواته
رڼا د تورو شپو تیارو وخوړم
خدایه وړو وړو غمو وخوړم
رڼا مومند
چاویلی راغی پسرلی بیا به ګلونه راوړي
رنګه رنګه به زما مینی ته رنګونه راوړي
زړه په ټوپو شو او له ځانه سره وموسکیده
وچو خیالونو ته زما به بارانونه راوړي؟
چاویلی غم به رانه لاړشی او پردی به شی بیا
د حسن خال به می مین شی لیونۍ به شی بیا
اغیار دمینی به له مونږه فاصلی غوره کړي
سپرلیه وګوره په زړه باندی سوری به شی بیا
چاویلی هیلي به میلمه دزړه په کور کی ښکاري
بیابه ګلونه د الفت زمونږ په لور کی ښکاري
زمونږ دکلی ماشومان په کټه کټه خاندي
نشې د هیلو به د زړنو په هر شور کی ښکاري
سپرلیه څومره ښکلی،ښکلی یی زه ځار شم درنه!
په مینه مینه کی ښاغلئ یی زه ځار شم درنه
ګرانه وطنه هیریدل دی زه ګناه بولمه
ته خو زما دزړګي کلی یی زه ځار شم درنه
راشه اشنا چی سره وخاندو نغمئ ووایو
دخپل وطن د آبادی نن ترانئ ووایو
ترخه ترخه وختونه پریږدو د پرون په اوږو
له سره نوۍ بیا غزلی څه خوږئ ووایو
سپرلې به مونږ ته نوی نویی ارمانونه راوړي
ژوندون هرومره نن نوی تدبیرونه راوړي
راشه چې لاړ شو میکدی د اشنایانو ته نن
ساقی د ژوند به په نڅا باندی جامونه راوړي
راشه جانانه چې سپرلو ته هرکلی ووایو
لاسونه پورته کړو ګلو ته هرکلی ووایو
شوڼډو ته رنګ د موسکا ورکړو مینه ښکل کړو په مخ
تازه ژوندون او هللهلو ته هرکلۍ ووایو
رڼا مومندي
عمر ساقي او میخانو کی اشنا ښه تیروي
وخت د شرابو په پیالو کی اشنا ښه تیروي
سمه تری لار د عقل او فکر او شعور ورکه ده
خوب په پالنګ چی د پردو کی اشنا ښه تیروي
څه عجیبه یی ده په سر کی د خوبونو نشه
کورته راتګ په نیمو شپو کی اشنا ښه تیروی
رڼا په څه به ګیله منه له شرابو نه یی
خوند په شرابو میخانو کی اشنا ښه تیروۍ
د زړه کړکی می په تلواره وهي
باران د وخت څه په تلوار روان دی
ما څه عبرت ورنه په لاس نه کړلو
ګومان د هیلو په قرار روان دۍ
څومره جرس د هر قدم را خیژي
کاروان د اوښکو په هربار روان دی
بیا کجاوه د هیلو ډکه ښکاری
زړه کی می ډک له انتظار روان دی
پری چی نادانه درته وایی خلک
منزل دزړه په اعتبار روان دی
د زړه خبره به په خوله غواړو تل
خیر که زمان لا په انکار روان دی
یو لاروي د تورو شپو سره ځو
امکان د ژوند مو په سهار روان دی
دا د جسمونو جنازی مه ژاړه
هر یو وګړی په دی لار روان دی
رڼا چی خوا دی خزان نه شی ګلۍ
ارمان د زړونو په تکرار روان دی
ژونده په دردونو کی دی ورکه یمه
زړه کی ارمانونو کی دی ورکه یم
ژاړمه چی ګورمه رنګونه دی
وخاندم چی ګورمه سازونه دی
سرشمه سارا شمه ډاګونو کی
پرخه شم بادونو کی دی ورکه یمه
خدای چی په غمونو کی دی ورکه یم
ژونه په دردونو کی دی ورکه یم
«««««
کله چی غمونه می دردونه شی
سرباندی راټول شی اوبارونه شی
ستړی می دزړه واړه زورونه شی
لاره رانه ورکه د فکرونو شی
خدای چی په مزلونو کی دی ورکه یم
ژونده په غمونو کی دی ورکه یم
««««««
ولی هرقدم کی قافلی دغم
اورمه او وینمه کیسی دغم
ولی دی خوری وری ګیلی دغم
شوڼډو کی پرتی دی ترانی دغم
پوه نه شوم رازونو کی دی ورکه یم
ژونده په دردونو کی دی ورکه یم
یا می راته مات دواړه وزرونه کړه
یا می جوړ دمینی اسمانونه کړه
یا راته ټکور دا پرهرونه کړه
یا دی رانه لیری ګوزارونه کړه
هسۍ په فصلونو کی دی ورکه یم
ژونده په دردونو کی دی ورکه یم
مه ځوروه نور کلی دزړه راته
مه غواړه ته اوښکه په لیمه راته
راوله خندا په تشه خوله راته
هغه د نصیب په نوم پلمه راته
ماتو تصویرونوکی دی ورکه یم
ژونده په دردونو کی دی ورکه یم
کله غواړم والوزم مرغه شمه
ستا له نظر ورک لکه کارغه شمه
ناسته زه په څڼډه دلوړ غره شمه
لاړه دجنون په خوب ویده شمه
لوړه په خوبونو کی دی ورکه یم
ژونده په غمونو کی دی ورکه یم
رڼا مومندي
لټوڼ 