نه تیریږي

 پرته له تا چې زندګې تیریږي

څه ناروا مې زندګې تیریږي

ماته ګوګل خالي خالي پاتي دی

بې له اشنا چې زندګي تیریږي

راحت به څه مومې خاطر د سکون

داسې په چا چې زندګي تیریږي

د نصیب سترګي خامخا شرمیږي

چې بې حیا مې زندګي تیریږي

رڼا په زوره وایې، اې صنمه 

خداي که بی تانه زندګی تیریږي

 

 

ته پوه نه شوی

ما خوکلونه په درشل کې ستا قربان کړه ګلّه

 ما خو په لپو کې ګلونه د خاطر هر ورځ

ستا د هر ګام په هره خوا وشیندل

ته مې د اوښکو د دردو په ژبه پوه نه شولۍ

خوته زما دارمانو په ژبه پوه نه شولئ

 

ما مې دردونه په سینه کې اوبه کړي ګله

ما د ژوندون په هره پاڼه کې نن

ستا د نادودو کیسئ ولیکلې

 ته مې داوښکو د رودو په ژبه پوه نه شولئ

خو ته زما د ارمانو په ژبه پوه نه شولئ

 

ما خو ځولې وه خوره کړې په تینکې مینه کې

ما خو د زړه هره ټوټه په مینه

څه د وفا اوصداقت په بڼ کرلې هم وه

خو ته د زړه د فریادو په ژبه پوه نه شولئ

ته خو زما دارمانو په ژبه پوه نه شولې

 

 

 

خبر

د زړه په سر مې نن د صبر کاڼه و لرزیده

غوږ د خاطر ته يې د مینې نغمه وغږیده

د بیلتون کوکه شوه فضا د مینې ړنګه شوله

نړی دخیال مې بې اختیاره په زور وژړیده

رڼا مومندي

افغانستان

هر قدم مې په سلګو ده، هره ساه مې په ختو
دا مې څرنګه ژوندون ده چې دنیا مې په ګیلو 
زما ژوبل،ژوبل زړه ته، د درملو هیله نشته
هر پرهر مې ناسور شوي هره اوښکه په زارو 
اې د هیلو زیړه لمره، اۍ د سولې مازدیګره
هر ارمان په زنکندن ده هره هیله په ګاڼډو 
څومره ستړی له نومونه، څه ټکرۍ د توپان خورم 
ای دوخت کاروانه واوره د زړه غږ مې په نارو
هم ازبک، هم مې تا جک،هم پښتون،یا پشه يي
زما هډ زما بدن دی که فارسې کړي که پښتو!
ته مې ګوره هر بچې ته، چې پری بل د جهل اور 
خدایه، پورته کړه له مانه تور تمونه د تیارو!
رڼا مومندي

ته او زه

ژوبل، ژوبل زړه مې چیرته ټکور نه شو

اې طبیبه اې درمانه، ته هم ستړې  زه هم ستړۍ

بیا  کیسه د ګونګې خوله  په ژړیدو شوه

ای زما د ژوند داستانه، ته هم ستړې زه هم ستړۍ

بیا روانې ستا په لورې ښکته درومي

اې زما لونده ګریوانه، ته هم ستړې زه هم ستړۍ

نورېې توان د وړلو پاتې نه شو ماته

اې زما د ژوند کاروانه ، ته هم ستړې زه هم ستړۍ

راشه لاس د مینې راکړه، چې پخلا شو

کبر مه کوه جانانه، ته هم ستړې زه هم ستړۍ

نور به اخلمه رخصت ستا له یاري نه

د رڼا پاتې ارمانه، ته هم ستړې  زه هم ستړۍ

رڼا مومندي

حالات؟ …

حالات؟           

    

داڅه حالات دی چی ارمان ژړوی

ماته دمینی ټول جهان ژړوی

دستور د ژوند خو عجیبه غوندی شو

چیری ماشوم چیری موځوان ژړوی

سترګی، ژړیږی او زړګی ژړیږی

درد خو مو پریږده چی درمان ژړوی

داڅه معنی دژوندانه ده خدایه

چی په هرلاره کی انسان ژړوی

زه یی د فهم په لټوڼ کی ورکه

ولی دمینی غلامان ژړوی

یا خو شکیدلی په دردونو کی وی

یا یی دزړونو قاتلان ژړوی

ټوټی ټوټي دانی دانی شوو ربه

ترڅو به ویر مونږ د هجران ژړوی

کاروان دزړونو ستړی شوی ژونده

اخر ترڅو به مو ساروان ژړوي

بی وسی کوکی مو انسان نه اوری

که نه په زړه کی خو اسمان ژړوی

ربه ترکله او ترکومه پوری

هرڅوک بچی دخوار افغان ژړوی

 

رڼا مومندی

هغه مور وه

 
کله چې دې نړی ته راغلمه زه
ما چې لومړی ځل سترګې پرانیستلې
ما چې لومړی ځلې دنیا ولیده
زه له انسان سره اشنا نه ومه
ماته له ټولو نه سپیڅلې میرمن
خدای پاک را وپيژندله
ماته له ټولو نه غښتلې انسان
په دی نړی کې ازمویلې انسان
کله چې ما خپله دنیا ولیده!
زما په غوږ کې پریښتو وویل
ګوره چې ونه ژاړئ
نن به ته وګورې، هغه پريښته
هغه له کاڼې نه هم کلکه ښځه
نن به ېې وګورې ته
ماته په غوږ کې پريښتو وویل
ها ګونګوسې په غوږ کې؟
پام چې ژړیږې به نهImage
کله چې سترګي راته وغړیدې
ما خپله مور ولیده!
ما خپله مور ولیده؟
نور ما په کوکوو کوکو وژړله.

رڼا مومند


ما درته وویل

ما درته وویل، چې بیا به دې زه یاد نه کړمه
ماته صرف هغه وخت کې یادشې چې زه ساه اخلمه!
که چیرته شوڼډې ستا نوم نه یادويي
په هره ساه کې مې یادیږئ ولۍ؟ Image
په هره نفس کې ستا یادونه پراته
څه بې حیا شوله ستا مینه ګورهٔ

رڼا مومند