وهرچاته د زړه درد کول ښه نه دي
هر اشنا، د زړه اشنا، کله کیدې شي
هغه ښار چې په لباس کې هرڅه مومي
هلته مینه په ريښتیا، کله کیدې شي
رڼا.م
Month: September 2014
یادیږې مې
ستا د سترګو په دریاب کې چې ډوبیږم
د زړګي بیړې مې کله ساحل غواړي
اې زما د مساپر وطن ارمانه
نن مې سترګې د خاطر هم کابل غواړي
رڼا.م
د کاڼې زړه
څومره راغلل، څومره لاړل
څومره پاتي، څوک روان
دا د ژوند کاروان ته ځير شم
دومره ژر، په بیړه درومي
او که مونږ یو ناتوانه؟
دلته هر موسم د ژوند کې
باد د وخت څومره په ځغاسته
زمونږ ګل د ژوندون رژي
خو پدې پړاو د لار کې
بل یو، ساه د ژوندون واخلي
یو روان، بل راروان شي
څوک چې درومي په ارمان شي
کله، فکر کې شم ډوبه
د ژوندون د کږلیچونو
او د وخت د لښتې وار ته
د منزل دغه وروست، تار ته
څه د کاڼې په شان کلک دې
د ژوندون د ناوې زړه مو
رڼا
خیالي وطن
چې یو زه یم، یوهم ته
او لمن د شنکي غره
زه په سترګو کئ ستا ورکه
ته وماته په خندا
چې شپيلۍ د شپونکي اورو
او د زړه د رباب ترنګ
سوړ نسیم د سحر لږي
په اوربل باندې زما
زه سور ګل ستا په شمله ږدم
ستا په شوڼدو وي موسکا
خوبه! یومې سه یو ځلې
خپل خیالي وطن ته بیا
رڼا.مومند
د مینې ناوئ
د زړه جونګړه مې
ستا د مینې په ښکلا
څه عجیبه غوندې رڼا خرڅوي
تیارې د غم هم کډيدلې ښکاري
د مینې ناوې! دلته، ستړې مه شې
رڼا.م
سلام
که مو هره ورځ د ژوند کې
د دردونو شپې زغملي
که مو هر قدم د لار کې
یبلې پښې په اور سیځلي
که په لومو د جګړو کې
ستا په نوم یو کړیدلي
که مو سترګو د وحشت ته
بلا اوښکې توېې کړي
که یوه مړۍ ډوډۍ ته
وږي تږي پاتې شوې
خو بیا هم دا درته وایم
چې په تا یو نازیدلي
ستا د زړه هر یو ارمان ته
زمونږ سترګي ځلیدلي
ستا بیرغ نه دې قربان شي
دا زمونږ د زړونو کلي
رڼآ.م
حیرت
کلي وران، چینې مو وسوئ
د ګلبڼو مینه مړه شوه
ناوکې د هیلو لاړه
د ابد په خوب ویده شوه
اوس حیرت وړې په ځان یم
چې به مونږ چیرته ویدیږو
په څنګل د ظلمتو کې؟
رڼا مومند
څو پورې؟
ووایه وطنه راته ووایه
څه دی ده ګنا او څه دی کړي دي
داسې چې لمبو کې هره ورځ سوځي
رنګ دې له دردونو نه نن ساه اخلي
غم دی له غمونو نه، شرمیږي نه
اوښکې دې له سترګو نه رغیږي نه
څوک دې په پښتون باندې وژل کوي
څوک دې په تاجک اوزبک هندو سوځي
څوک دې ساه له تنه، راویستل غواړي
څوک دې په هغو او په دغو پلوري
ستا کلئ زانګو زمونږ د ویر شوله
دا ولې په څه او دا په څه باندي؟
خوار بچې دې خوب کې خواړه نه ویني
!تا کې خو ډوډۍ هم وږې شوې ده
دا سپیره ګردونه د جګړو په مخ
څو به پرهرونه په ځګړ ساتو
څو به د یو څو د لاس سودا يې ته؟
څو به دا وحشي ځناوران په خوله
ستا د زړه په وینه مست، تازه ګرځي؟
ولې ای وطنه! نور تر څو پورې
خپل د زړه ټټر کې هدیرې ساتې
ته وې د شملو او د عزت نښه
څو به ته هر چا په زړه ویشتلې ېې
!اې د مستو لوړو تاریخونو زړه
“هر څومره “الفت کې که افغان پاتې
نور خو مو سرونه په سجدو ستړي
اوښکې هم له سترګو کوچیدلي دي
ووایه، چې نور به دلته څه راځي؟
څو پورې به نور او داسې نور ګورو؟
څو پورې به ساتې به سینه باندي
خپل شهید ماشوم د ارمانونو دې؟
رڼا.م
د ژوند هر پړاو لکه د کال د موسمونو په شان دی، سپرلې،دوبۍ،منې او ژمې،یو لوې تو پير ېې دا دې چې د کال فصلونه بیا تکراریږي، خو له بده مرغه ژوند هغه مهلت مونږ ته نه راکوي.
رڼا.م
لټوڼ 