ژوند

لکه بڼکه د اسمان په لورې

زما ستړئ ساه!

له ژوند نه لیرې درومي

د زړه د زغم ملا مې

نور د ژوندون تر نوم لاندې

د دردونو پیټې نشي زغملې

نور ېې د وړلو توان

د تورو شپو د ظلمتو غیږه کې

خپلې وروستې وروستې سلګۍ ورکوي

نور دې د ژوند په نوم کې

زما دا ستړې نصیب

د ارمانو منزل ته

خپل رسیدل نه غواړي

او هلته، تلل نه غواړي!

واخله ژوندون دې رانه!

نور مې د اوښکو سیلۍ

په اننګو د ژوند کې

چیرته لیدلې نه شې

آه، ستومانۍ!

دا ژوند، درد،زغم،اوښکه او بلا ده

رڼا.م

ستا تصور

سترګې چې پورته کړم په هره خوا کې تا وینمه
ستا تصورچې مخ ته نه وي (رڼا) توره شپه شي
رڼا.م

هلته چې اوښکه ملکه او غم پاچا د زړه وي

رڼا په داسې د غم کور کې زندګي تیره کړه

رڼا.م