ستا په لیدو، زما د زړه دننه
له ترنګه ډک رباب را ولرزیده
او بیا ېې مسته او بې خوده غوندې
هغه نغمه د مینې ووهله
ستا په لیدو،
زما د سترګو په شینکي اسمان کې
وریځې د هیلو سپینې وځلیدې
او بیا ېې ښکته په للمو د ګریوان
څاڅکې، قطرې د اوښکو وڅښلې
آخ چې یادونه د نظر دې راته
څومره سپرلي د ارمانو ورکوي
اخ چې د سترګو تصور دې راته
زما مړه شوي او بې ځانه زړه ته
لکه موسې نوې ژوندون وربښي.
یو ساعت چیرته له تانه لیرې نه شو
څه ساده څه لیونى شو دغه زړه
عقله ما ویل چې یواځې ستا نه بیل ده
له (رڼا) نه هم پردى شو دغه زړه
رڼا.م
زه له ځان سره یواځې
نه مې لاره شته د تيښتې
نه مې ځای د اوسیدو
زه د کور یم یا د ګور
تاته کور او ژوندون نور
ماته ورسیده ګور
خپل نصیب ته شوم پیغور
ماته مه وایه،پوهیږم!
ته انسان ېې زه ېم نور
زه د کور یم یا د ګور
ای دنیا د رواجونو
اې مالکه د ظلمونو
تا سوزلې یم په اور
زه د کور یم که د ګور
زه یم ښځه زه یم مور
تا تاراج زما عزت کړ
ژوند زما دې یووړ پور
زه د کور شوم زه د ګور
ژونده وا دې خله دا پور
نه د کور شوم نه د ګور
ستا د مخې شوم پیغور
درومم درومم پدې لور
نن یم خوښه پدئ ګور
ماته ګور وو هغه کور
نن له ګور سره عادت یم
زه مالکه وم د ګور
زما کور وو ماته ګور!
……….
دې رڼا.م
لټوڼ 