انسان؟

” دومره می حیوان سره اوس مینه ده

څومره چې انسان سره اشنا شومه

هومره مې نفرت په زړه کې ښه ولید

څومره چې له ځان سره اشنا شومه

(رڼا.م)

په کابل کی هغی ناوړی حیواني پيښې ته چې دغه دري ماشومان ېې د تبر په وهلو له ژوند نه محروم کړل.

بی رحمي

چې د سهار له خوږ نسیم سره می

هغه وريښمین نظر په ځان لګیده

دغه وحشي توپان منګولو سره

لکه یو خوب چې پوره شوی نه وي

په یوه څرک کې رانه وتښتاوه

د ژوند جرس ته هم حیرانه یمه

څومره بی رحمه او بی زړه روان دی.

ویل ېې: پردې وطن دی څه وکړمه

دلته نشی هم زما خپلې نه دي

ما ویل: وطن کې هم پردۍ ښکاریدې

(رڼا.م)

زړه مې بې ځایه بهانې نیولې
پریږده چې ورشمه د شپې میلمه شم
او په چوپیتا د تنهاي غیږه کې
سر په سینه د شپې ورسپارمه
او په هق هق ورته ژړا وکړمه

څومره دروند شوی دا بار د اوښکو
ما د رڼا ورځې لمن کې دلته
د سر په کور درانه بارونه د سکوت ساتلي
د شپې په غیږ کې خاموشي وژنمه
(رڼا.م)