کلونه شول بدل، دلته وختونه شول بدل
د ژوند د هرې لار سره ګامونه شول بدل
هر داغ او هره څړیکه د ټپو مې لا ځلیږي
نصیبه که د لښتو دې وارونه شول بدل
لښکرو د یادو ېې ژړیدل کله هیر کړي
ساقي د سترګو اوښکو ته جامونه شول بدل
زما د زړه ماشوم چیرته له دې نه لیرې نه شو
که څومره د (رڼا) رانه فکرونه شول بدل
(رڼا.م)
هلته حاکم وي د ظلمت او شوګیرو ټیکه دار
چیرته چې مینه او الفت په زړه لیکلي نه وي
رڼا.م
لکه د مني وچه پاڼه غوندې
چې د بادونو تیره غیږ کې نڅي
هره ګډا ېې د زړه کور لرزوي
او ماتیده ېې په غوږونو اورو
زما پالنګ د ارمانو کې دلته
زما دردونه له حسابه وتي
او د موسم په تیریدلو سره
له هرې ورځې سره خوی اخلي
او ورته نوم هم د ژوندون ورکوي
ته چې راشې تورې ورځې د ژوندون مې
په ښایست د مینې رنګ شي او رڼا شي
خړې وریځې دخاطر او ارمانو مې
ستا د ګرمې غیږ په مینه تسلا شي
(رڼا.م)
نور دې یادونو د مزار کې شیبې نه تیروم
نور مې ټکور د ارمان ستا په غیږ کې نه ګورمه
نور مې شهیدې سلګې
ستا د راتلو په لار کې نه خښوم
نور مې ګلبڼ د اسویلو په تصور کې د بل
چیرته هم نه اوبوم
نن مې لمنه کې دا کاڼې د بیلتون نیولي
او هم کعبه د مینې
له خپل تواف نه چیرته نه خبروم
خو هر یو دم چې ستا جفا د نظر سترګو ته شي
زه ېې په کاڼو د خاطر وهمه
او هر یو ګام ستا دروغجن او بې وفا قولونه
زه په توپان د اسویلو ډوبوم
نور په دې کلي د خاطر کې راته
ایساریدل ستا زه ګنا بولمه
زما د زړه معبد ته سپک مه ګوره
دلته هردم زه په سجدو ناسته یم
دغه کعبه د ښکلو ځاې ساتمه
په کې بد رنګه زړونه نه ځآییږي
.رڼا.م
لټوڼ 