منم چې تګ مې په دې لار د زړګې سر سوځوي
څپې د اوښکو مې د سترګو هر ګودر سوځوي
نصیبه چیرته د افغان په لار ونه خندیدې
ستا ناکردې مې چې برات او هم اختر سوځوي
ماته راراسې له خپل لاسه چې ژړیږمه نن
د رقیب وار مې په والله که نن ځګر سوځوي
ماته چې خپل بچې بلا ده نور به څه وایمه
د جهالت په اور مې ګوره لر اوربر سوځوي
د لته انګریز او اتحاد جماهیر مړ شوي
غلام دمینې مې په عشق کې مال اوسر سوځوي
چاته به ژاړمه او چاته به ګریوان څیروم
د نفاق اور راته زخمي زخمي ټټر سوځوي
که په سر کې د سودا وي د وژلو
که په زړه اوبه کوي د نفرت زړي
که مرام دی د ژوندون نابودول وي
که هدف دی د سرو وینو تویول وي
زه منکره یمه ستا له دی مذهبه
فاصله غواړمه ستا له جهالته
ته خو مینه او خندا لیدلي نه شي
که په بم او په باروتو کې انسان ته
هر پیغام زمونږ د رب په رسیدو وي
که دې زړه کې میلمنه بلا د کرکي
که وطن مې تل ټپونه ستا په شا وړي
که يي ساه وي بنده بنده په سلګو کې
که مې ښځه که ماشوم که مې انسان وي
ته ډالې ورته د مرګ په جامه ورکړي
تاته کوم جنت چې هلته منل شوي
تا ګټلي دا جنت وایه په څه دی
د انعام د ژوندانه د ختمیدو دي؟
دا د کوم مذهب دستور دی راته وایه؟
ځان وژنه، د ولس وژنه ګوره
ستا ژوندون به پيل کیږي چې بل مړ شي؟
اې اغیار د هري ساه د بشریته
زه منکره یمه ستا له دی مذهبه
فاصله غواړمه ستا له جهالته
ای د وینو تویولو ستر جلاده
ته روږد شوی په څټلو د زخمو يي
ته په نوم د جهالت او په مذهب کي
پلورل شوي د غلیم د تماشو يي
په مذهب زما اسلام کې بې غیرته
تویول د وینو نشته په انسان کې
ځورول د خزنده هم لا حرام دي
دا مذهب کې چې اسلام ته ورته وایې
ماته مینه او صفا ده ډالي شوي
ماته سوله او ښکلا ده ښودل شوي
زه به اوښکې د بل چا ته ځوابګویه
زه به غواړمه بښنه زما ربه
تر عبده تر قیامته ملامته
ته په بل مذهب لوی شوي یی خونخواره
نوم زما د مذهب مه اخله غداره
نن زما او ستا مذهب دی جلا شوی
زه منکره یمه ستا له دی مذهبه
فاصله غواړمه ستا له جهالته
ستا د یادونو په کوڅه کې سرګردانه ښه یم
خاطره ستا سره په لاره کې حیرانه ښه یم
نا صحه پریږده مصلې په ما اثر نه کاندي
لیرې پرته د زړه په کورکې له دنیانه ښه یم
ماچې دانا د زمان ولید په هینداره دزړه
توبه توبه ده زه همداغسئ نادانه ښه یم
دا لباسي جامې په تن د زمانې چې ګورم
ریښې، ریښي ظاهر بدن کې تر ګریوانه ښه یم
څو چې دستور د زمانې په بې ننګې کې وینم
مرګه راضي دي په راتګ نن تربقا نه ښه یم
پریږده چې خلک هر څه وایی رڼا ودی وایي
عشقه چې تا لرم په زړه کې، له هر چا نه ښه یم
رڼآ مومند
زړه باندې ټپې لکه ښکاري مرغه
سترګو کې دې حال د زړه لیدلې شم
څومره وار په وار ته زوریدلې يي
مخ کې د احوال دزړه لیدلې شم
ګوره چې ناهیلي د خپل ځان نه کړې
دې کې زه ذوال د زړه لیدلې شم
نن دې چې خوږلن زړه درته نه ژاړي
څومره دې کمال د زړه لیدلې شم
رڼا
خزان، خزان خاطره ولې ژاړي
ستا له ګیلو نه ستړي شوی یمه
دغه دستور د زمانې شو ګوره
اوښکه،ګیله او ناهیلې؟
سړه،سړه د ژوند نغمه غږیږي
دا د عزت او شرافت غلیمان
ستا په عزت باندي ژړلې نه شي
دا د انسان او انسانیت دښمان
ستا جنازي ته ژړیدلې نه شي
دوي ته په زړنو کې د زړونو په ځای
د سارا کاڼې ورلویدلې ګوره
دوي په سرونو کې انسان لپاره
د مرګ انځور له لیري لیري ګوري
دا په تش نوم انسانان مه یادوه
دوي خو منګولې نن د وینو په رنګ
دوې خو سرونه د نفرت په چیغو
نن روږدي کړي،پریږده
پام کوه چیرته ګیله منه نه شي
دا شیطانان نن د انسان په جامه
د عفت نوم او دغیرت له نومه
مونږ ته دامونه په هرنوم جوړي
دلته ښوونځې، هلته سرونه غوڅ شي
دلته کتاب هلته خوبونه سوځي
دلته کتار د جنازو جوړوي
هلته نشه زمونږ په وینو کړی بیا
دا د عزت دا د الفت دښمنان
دلته په کور کې د افغان اوسيږي
دا د ړستوني ماران مه هیروه
دوي نه ګیله د انسانیت مه کوه
دا د بشر او بشریت دښمنان
دلته مقصد او دا ارمان په زړه کې
زمونږ دخوار ولس لپاره روزي
مړینه،بربادي، او بدمرغې
ستا د دیدن په تلوسو کې هرکلي یادوي
عشقه په للمو د خاطر چې ستا باران ونه شي
د رڼا هیلې به له ژوند سره مرګي یادوي
داسې نه ده چې تسلیم مې د زخمو شم
ما په درد کې شپې سهار دی سبا کړي
دا وجود مې کله هیر شي چې وجود دې
ما خو غرونه د غمونو پر شا کړي
ما ګمان یقیین د زړه نه دی بایللې
که دنیا او زمانې راته شا کړي
ما ډیوې د زړه په اوښکو لږولې
ما تیارې د ژوندانه پرې رڼا کړي
اې د ظلم او نادودو لوی حاکمه
تا روا په ما د ژوند ناروا کړي
له اغیاره به ګیله زما په څه شي
په ما دومره چې نادودې اشنا کړي
ما دې ژوند هري سندري ته خندلي
وار په وار که ګذارونه دنیا کړي
زه به رنګ د ارمانو په زړه هیر نه کړم
وخته کلکې مې وعدې په ريښتیا کړي
ستا د سوې زړګي څړیکو او نارو ته
په والله چې فریادونه (رڼا) کړي
رڼا مومند
بی وسی کوکی مو انسان نه اوري
که نه په سترګو کې اسمان ژړیږي
ربه ترکله او ترکومه پورې
دا خوار بچې زما افغان ژړیږي؟
رڼا مومندی
ماته هردم چی را په یاد شې ګله
د زړه مرغه مې په ټوپونو شینه
ته لکه اوښکه چې لیمو کې پايي
زما د زړه په تل کې ځاي لري نن
ته چې زما د زړه له کوره خبر
تا مې دزړه کیسه لوستلۍ ده نن
تا مې د اوښکو په درشل کې راته
خندا د مینې او موسکا خپله کړه
تا راته تورې شپې د لار کې ګله
د ارمانونو مشال ولګاوه
ته مې د شوڼډو د ګلپاڼو کیسه
په خپل خواږه نظرلوستلې شی بیا
تا مې د سترګو توپاني نظر ته
د خپلو سترګو په توده غیږه کې
پالنګ د مینې غوړولې ګرانه
تا مې دلی دلی ګلونه دزړه
په بارانونو د ښکلا تازه کړل
تا په معنې د ده ملال ژوندون کې
ماته ارمان ماته خندا وښوده
زه په دی پوه نه یم چې څه به کوم
کله چې ته د زړه له کلي لاړ شې
او زه یواځي بی له تا پاتې شم
ګله، ریښتیا خو راته ووایه ته
چې بی له تانه به زه،
دغه نیمګړی ژوند په څه معنې کړم؟
نن مې د اوښکو څپې بیا بهیږي
ځکه چې ته نه يي، یادونه دی شته
او دزړګی ناوي مې ناسته درته
او په یادو دی توري شپې تیروي!
راشه په ما د زړه ټکور جانانه
که نه د زړه ناوي به مړه شي ګله
او بیا به ته په قتل تور وي، ګرانه!
ځکه معنې د ژوند يي ته وي ورته!
پرته له تا، دغه معنې مړه کیږي!
رنا مومند
ځګیروي د ټپي زړه مې رانه سترګې د تا غواړي
په هره شیبه څړیکه يي دردونه ورته خاندي
عجیبه یارانه شوه نن مې بار د هرتسل ته
سلګي سلګې ارمان شو پرهرونه ورته خاندي
رڼامومند
لټوڼ 